BEPPEN BIJ EEN BAKKIE
Witte jassen
"Nee, dat is niet doorgegaan." De man voor mij liep niet, wandelde niet, hij kuierde op zijn gemak en praatte. Tegen zichzelf, leek het wel. "Er werd reclame gemaakt voor gratis brillen, twee stuks zelfs", ging hij door. "Ik naar die winkel waar een nette jongen mijn ogen mat en al snel zei dat hij mij geen bril ging geven. Zie je wel, gratis brillen bestaan niet, da’s nep. Hij wil mij gewoon twee brillen aansmeren. Niet dus. Met een ernstig gezicht verklaarde hij dat ik staar had en contact moest opnemen met mijn huisarts."
De man keek rechts, keek links en stak over. Ik bleef achter hem aan drentelen. "Mijn huisarts stuurt mij naar een kliniek. Er komt een vrouw in een witte jas, die allerlei dingen op mijn borst plakt. Ze kijkt mij aan en zegt dat ik waarschijnlijk hartritmestoornissen heb. Maar ik was die middag nerveus en zo’n vrouw in een witte jas, maakt mij niet rustiger. Een maand later wordt ook mijn andere oog van staar afgeholpen. Nu vertelde iemand anders die de plakkers op mijn borst drukte, dat ik last moet hebben van hartritmestoornissen. Mijn hart ging inderdaad wild te keer. Maar ja, weer iemand in een witte jas. Ik naar de huisarts, die mij naar het ziekenhuis verwees. Een nogal mollige man in een witte jas hing zwaar over me heen, maakte een filmpje en kwam even later enthousiast aangelopen: 'Ja hoor, u heeft het aan uw hart. Welkom bij de club.' Alsof dat reden tot feest was. Sinds dat moment slik ik pillen. Zo lang er geen witte doktersjas in mijn buurt is, voel ik mij top."
Toen hoorde ik vragen of hij nou die twee brillen heeft gekregen, gratis. "Nee, natuurlijk niet. Sinds die staaroperaties zie ik als een ekster en kleuren zijn nog nooit zo mooi geweest. Al mijn ouwe brillen zijn onderweg naar Afrika, daar schijnen ze er iets aan te hebben."
Ik passeerde hem en zag dat hij in een tablet chocolade had gepraat, of was het toch een telefoon? Heb ik staar?