BEPPEN BIJ EEN BAKKIE
Piemel
Bij mij thuis was seks geen onderwerp van gesprek. Op school stond het ook niet op het rooster. De middag op de middelbare school dat een klasgenoot zijn vinger opstak en vroeg: ‘Meneer, wat is abortus?’ herinner ik mij als de dag van gisteren. De leraar nam zijn zware bril af, stapte op de vragensteller af en stelde een tegenvraag: ‘Hoe kom jij hieraan?’ Lang, kort, er werd ons uitleg gegeven, zonder dat wij er iets van snapten. Even later begreep ik dat de vraag werd aangezwengeld om les in Frans te voorkomen.
Een jaar of 15, 16, wij wisten niets. Seks, seksualiteit, seksuele voorlichting, daar werd niet over gepraat. Met klamme handen ging je naar dansles, omdat het commando ‘de heren vragen een dame’ zou klinken. Ongemakkelijk.
Ooit luisterde ik een gesprek af. De aanstaande bruid keek nogal tegen de 1ste huwelijksnacht op en vroeg haar moeder om raad. ‘Doe maar wat Henk zegt, dan komt het goed.’ Later hoorde ik dat ze Henk ook niets hadden verteld.
Hoe anders gaat het nu. Dokter Corrie verzorgde tijdens schooltelevisie lessen over de 1ste kus, de 1ste liefde. Ze ging de straat op en vroeg een jongen of ze zijn piemel mocht zien. Deze week kermde een moeder in het televisieprogramma Oogappels! dat ze geen piemel had. Wat vroeger onbespreekbaar was, wordt nu op zondagavond tegelijk met Studio Sport (jammer) open en bloot besproken. Gewoon. Bloot. De ophef vooraf leidde tot vragen in de Tweede Kamer. Of er een stokje voor de uitzending kon worden gestoken? Gelukkig niet. De tijden zijn veranderd: Kinderen praten vrijelijk over seks.
En ik? Wie heeft ‘het’ mij verteld? De dominee. Bij het weggaan gaf hij mij een zilveren rijksdaalder. ‘Hoe ging het bij de dominee?’ vroeg mijn moeder toen ik thuis kwam, met hoogrode kleur. ‘Geweldig,’ zei ik en keek naar de knaak. Een kapitaal.