‘Je ontdekt een heel andere wereld’
vrijwilligers n Nooit wordt iemand wakker met het idee: ik ga vrijwilliger worden. Toch doet de helft van de bevolking van 15 jaar en ouder vrijwilligerswerk. De vrijwilliger van nu wil een belangrijke bijdrage leveren en impact hebben op een manier die aansluit bij zijn of haar leven. Is het leuk? Heb ik genoeg tijd ervoor, zijn de mensen aardig? "Je ontdekt een heel andere wereld die je anders misschien niet had gezien"’, zeggen Max Wichern en Gerda van Merweland. Twee vrijwilligers die zich ambassadeur voelen van Hospice De Mare in Oegstgeest.
Max Wichern (68) maakte kennis met Hospice de Mare toen zijn echtgenote daar werd opgenomen. "Als mantelzorger was ik letterlijk aan het eind van mijn Latijn. We konden elkaar niet meer bereiken. In hospice De Mare waar zij haar laatste maanden doorbracht, werd ik door alle goede en bijzondere hulp om ons heen weer haar man. Dat was zo fijn, dat ik na haar overlijden onmiddellijk dacht: hier wil ik iets betekenen." "Ik werk er nu zo’n anderhalf jaar tweemaal in de week vier uur. Voor mij is het als gepensioneerde belangrijk om iets te kunnen toevoegen aan de maatschappij. En binnen het hospice De Mare vormen de vrijwilligers samen met de deskundige hulp een familie." "Er is veel ruimte voor eigen initiatief. Ik heb nu mijn eigen taken en houd toch nog genoeg tijd over voor leuke dingen met mijn vriendin. Ik blijf vooral mezelf als ik hier bezig ben, want in dit leven is er naast verdriet ook humor en vrolijkheid nodig om afscheid te kunnen nemen. Ja, als het maar met liefde en toewijding gebeurt.’’
Gerda van Merweland (68) zocht zinvol vrijwilligerswerk na haar afscheid als hartfunctielaborante in het LUMC. "Na de eerste meeloopochtend voelde ik me zo thuis dat ik onmiddellijk met de inwerkperiode ben begonnen. Er wordt hier gelachen, gepraat, veel meegeleefd en iedereen geniet zo lang mogelijk van de dingen die er nog zijn. Dat geeft harmonie en sfeer en er is dankbaarheid over en weer.’’ "De begeleiding is heel goed. Regelmatig zijn er trainingen of workshops. Ik heb me verdiept in hand- en voetmassage. Als je de gasten met zoiets kleins blij kan maken, word je zelf ook blij. Natuurlijk, dit werk raakt ook jezelf, maar je bepaalt je eigen grens. Je mag meelopen in het laatste deel. En daarin zijn er de kleine dingen die er toedoen.’’
"Het is een stuk van mijn leven geworden. Mijn gezin weet hoeveel me dat waard is. Als ik thuis kom, maak ik mijn hoofd leeg door piano te spelen of een leuke oma te zijn. Ook dat is fijn.’’