BEPPEN BIJ EEN BAKKIE
Wat een tijd!
“Die goeie ouwe tijd”, schaterlachte de man. Hij veegde met de achterkant van zijn hand het schuim van zijn lippen, zwaaide met zijn omhoog gestoken vinger en riep: “Nog 2 van die vloeibare boterhammen, Henk.” Hij moest onbedaarlijk lachen. De grap was ook leuk. Opwaaiende, korte rokken, en: “Straks moeten ze nog 2 wangen poederen.” Hij kwam niet bij.
De glazen bier, 2 vingers schuim, werden neergezet. “Die goeie ouwe tijd is de tijd, waar jij het over hebt is de tijd die nooit bestaan heeft”, reageerde diens lange vriend, die de ivoren ballen taxeerde, aanlegde en even later de carambole stoïcijns noteerde. Hij liep om het biljart, krijtte geconcentreerd de pomerans en bromde: “Hard werken voor een beetje, zal je bedoelen. De ene politieke partij hield je arm, de ander hield je dom en het werd nog geaccepteerd ook.” Zijn maat was niet van zijn stuk te brengen, op vrolijke toon ging hij verder: “Op zondag een voetbalwedstrijdje bekijken, op zaterdag met moeder de vrouw even de stad door en elk jaar een feestavond. En met de kinderen is het toch ook goed gegaan.” “Goed gekomen zul je bedoelen”, klonk het wat cynisch. Ze dachten na, lieten de jaren aan zich voorbijgaan, in sneltreinvaart. Ze rekenden af. “Volgende week, dezelfde dag, zelfde tijd.” Er werd geknikt.
“Twee ouwe vrienden”, zei Henk, “vaste klanten. De een heeft de nare ervaringen van toen weggefilterd en herinnert zich alleen het goeie, de ander is blijven hangen in wat… ja, wat? ’t Is maar hoe je tegen het leven aankijkt.”
Over een jaar of 30 zal 2020 herinnerd worden als die goeie tijd en zijn er mensen die corona, de onrust in de wereld, de woningnood en de zorgen om de kinderen zijn vergeten. Een kastelein - die, wie weet, ook weer Henk heet – zal dan ook de glazen weer vullen, 2 vingers schuim.