Kunst
We keren langzaam maar zeker terug naar het oude normaal. Of werken toe naar het nieuwe normaal, dat kan ook. Maar hoe het ook zij: we mogen en kunnen weer wat weken, maanden zelfs niet was toegestaan.
Naar een museum gaan bijvoorbeeld. Om van kunst te genieten. Of is dat niets voor een hondenliefhebber? Zijn dat gescheiden werelden, die van de buiten in weer en wind wandelende hondenliefhebbers en die van de in het museum in stilte schuifelende kunstminnaars? Dat hoeft niet! Zeker niet als we ons realiseren dat er nogal wat schilders en andere kunstenaars zijn die honden in hun werk een bijrol of hoofdrol gaven.
Neem de eigentijdse kunstenaar Jeff Koons, volgens sommigen dé specialist op het grensgebied van kunst en kitsch. Bijvoorbeeld met het kunstwerk Puppy. Dan denkt u aan een aardig klein schilderijtje of beeldje? Fout! Ga naar het Spaanse Bilbao en zie voor de deur van het Guggenheim museum een 12 meter hoge West Highland white terriër, aan de buitenkant bekleed met 70.000 bloemen.
Is dat al te bizar? Kijk dan naar het werk van Keith Haring, ook eigentijds, waarin hij in zijn spuitbusachtige graffiti-stijl herhaaldelijk dansende en blaffende honden uitbeeldt.
Te modern nog, en misschien geen ‘echte’ kunstenaars? Kwestie van smaak allicht, maar dan is er altijd nog het werk van Picasso. Die hield misschien zelfs meer van honden dan van vrouwen en zijn werk laat het zien, zoals in het simpele Le Chien van 1957. Waarbij trouwens ledematen herkenbaar zijn en op de juiste plek van het lichaam zitten, wat bij Picasso niet geheel vanzelfsprekend is.
Nog niet klassiek genoeg? Goed, dan houden we het dichter in de buurt en keren we terug naar Nederland. Naar Leiden, waar de schilder Gerard Dou in 1650 een ‘Slapende hond met terracotta pot’ schilderde. Een prijzig hondje, dat wel: Christie’s hamerde het af op 4,7 miljoen Amerikaanse dollars. Toch wel inspirerend, voor wie nog langer binnen zitten moet en denkt aardig met potlood en penseel overweg te kunnen…
Zie ook facebook Platform Hondenweer – HVL
