BEPPEN BIJ EEN BAKKIE
Vera Lynn
Er is ‘n Britse vorstin overleden: Vera Lynn. Ze werd 103 jaar.
Mijn moeder zou zeggen ‘de baker treft geen blaam’, en mijn tante Mien had ook een uitdrukking voor wie op hoge leeftijd dood ging: ‘Zij is niet aan haar hoektanden gestorven’. Dat zouden beiden niet over de tong hebben gekregen wanneer het Vera Lynn zou betreffen. Vera Lynn was een instituut, een monument, een prachtige vrouw van wie de stem van het fijnste kristal leek geslepen.
Thuis hadden wij een moderne platenwisselaar waarop je alleen 78-toerenplaten kon draaien. Met een wisselaar voor tien van die zware, breekbare schellakplaten. Slim Whitman met Rose Marie, Bonnie Lou’s Seven Lonely Days, Olé Guapa van Malando, True Love met Bing Crosby & Grace Kelly, Glenn Millers In The Mood, Doris Day met Que Sera Sera. Op de andere platen zong Vera Lynn. From The Time You Say Goodbye, The White Cliffs Of Dover en The Anniversary Waltz. Mijn ouders keken dan elkaar aan. Oorlogsherinneringen.
Vera Lynn zong voor soldaten, werd The Forces’ Sweetheart en bezorgde Engeland na God Save The Queen met We’II meet again een tweede volkslied. Op mijn school werd de Engelse les omlijst met de liedjes van Vera Lynn. "Van haar is elk woord verstaanbaar, dus schrijf maar op", zei de leraar. Ik vond het maar niks. Rock Around The Clock en Tutti Frutti wilde ik horen. Vera Lynn? Bah!
Inmiddels denk ik er anders over. Vera Lynn heeft het gewonnen van Bill Haley en Little Richard. Naar haar luister ik nog graag en kijk ik met plezier naar Daar komen de schutters met die mallotige Engelse militairen.
Het 80-koppige Leiderdorpse seniorenkoor Young@Heart zal Vera’s Land Of Hope And Glory ook wel op het repertoire hebben. Wanneer de onzichtbare vijand corona is verslagen verwacht ik van het koor een uitvoering met alleen songs van Vera Lynn, een hommage aan een vedette die een gewone vrouw is gebleven, tot het einde.