Ahmet en Safiye Basköy vijftig jaar getrouwd
huwelijksjubileum n Safiye en Ahmet Basköy zijn geboren en getogen in Eskisehir in centraal Turkije, volgens beide een van de mooiste steden die er bestaan. Daar was het ook dat ze elkaar op 25 april 1970 het ja-woord gaven. Vier jaar later kwamen ze naar Nederland en na vele jaren in Leiden verhuisden ze vijf jaar geleden naar Leiderdorp. Hun gouden bruiloft konden ze niet vieren zoals ze hadden gepland maar daar maken ze geen drama van. “Het feest komt nog wel.”
Ahmet en Safiye kennen elkaar sinds hun vroegste jeugd. De families Basköy en Gunay waren achterburen en de kinderen speelden in dezelfde speeltuin, zaten op dezelfde basisschool. “Eigenlijk zijn we samen opgegroeid.” Ze vonden elkaar altijd al aardig. Haar man kan zich nog goed de dag herinneren dat Safiye een jaar of negen was en haar horloge kapot viel. “Ze was daar heel verdrietig over. ‘Niet huilen’, zei ik toen tegen haar, ‘Ik laat het voor je repareren’.” Zeven jaar later sprong de vonk echt over. “Opeens merkte ik dat ik licht in mijn hoofd van haar werd”, vertelt Ahmet.
Avontuur
Ze trouwden toen hij 22 was en zij 20. Een prachtige bruiloft met 1.500 gasten. Al snel werden hun oudste twee kinderen geboren. Ze hadden een mooi leven in Turkije. Ze komen uit rijke families en het ontbrak hen aan niets. Toch ging het kriebelen bij Ahmet. “Ik wilde avontuur, meer van de wereld zien.” Hij besloot een tijdje naar Nederland te gaan, om te testen hoe dat zou zijn. Maar zijn vrouw was het er absoluut niet mee eens. “Alles was geregeld, alle papieren waren voor elkaar en toen verscheurde ze mijn paspoort”, zegt Ahmet. Safiye kan er nu om lachen maar, vertelt ze, “Het idee om alleen achter te blijven met twee kleine kinderen vond ik vreselijk.”
Na lang praten en de verzekering dat hij maar drie maanden weg zou blijven, mocht Ahmet toch vertrekken. Hij kwam in Leiden terecht waar hij als onderhoudsmonteur geen enkele moeite had om een goede baan te vinden. Ons kikkerlandje beviel hem uitstekend en hij wist Safiye over te halen hem met de kinderen achterna te reizen. Voor haar viel de overgang in het begin niet mee; van het warme Eskisehir waar al haar familie en vrienden wonen naar het kille Nederland waar ze niemand kende. Maar ook zij wist haar draai te vinden.
Ze woonden eerst een tijd in de Merenwijk waar ook hun jongste kind is geboren. Daarna verhuisden ze naar Leiden-zuid. Toen de kinderen groter werden vond Safiya een baan op het Herbarium in Leiden waar ze twintig jaar heeft gewerkt aan het ordenen van plantencollecties.
Allebei zijn ze op hun 65-ste met pensioen gegaan, hij zeven jaar geleden, zij twee jaar later. Toen was het tijd om weer te verhuizen, dit keer naar een plek dichter bij de kinderen die in Leiderdorp en Leiden-oost wonen. Hun zoon kocht een appartement voor ze in de Leiderdorpse wijk Ouderzorg waar ze nu alweer vijf jaar met veel plezier wonen.
Gevraagd naar hun hobby’s, moet Ahmet lachen. “Afwassen, stofzuigen en ramen zemen”, is zijn antwoord. Safiye wandelt graag. Onder normale omstandigheden gaan ze regelmatig naar Turkijke, waar ze een huis hebben aan zee in de buurt van Istanboel. “Maar nooit langer dan drie weken, langer kan ik mijn kinderen en kleinkinderen niet missen”, zegt Safiye.
Met hun kinderen en zeven kleinkinderen hebben ze veel contact. “Al meer dan twintig jaar komt elke zaterdagavond de hele familie eten, dan zitten we met z’n vijftienen aan tafel.” In deze coronatijden kan dat natuurlijk niet en dat missen ze enorm.
Hoewel ze de taal moeilijk blijven vinden, zijn ze de afgelopen 46 jaar helemaal geworteld in Nederland. Ahmet: “Als ik in Turkije aankom denk ik altijd ‘Ja!, ik ben weer in mijn geboorteland'. Maar als ik weer terugkom in Nederland, ben ik net zo blij; ‘Ja! Ik ben weer in mijn land!’”
