Flatten the curve
Een maand geleden werd ineens alles anders, stond de wereld op z'n kop. Maar eigenlijk is dat al langer het geval.
We leven nu al ruim een eeuw uit balans met de wereld waarop we leven. We voeren in zo ongeveer alles een competitie en vergeten daarbij echt samen te werken. Samen te werken met elkaar en samen te werken met het ecosysteem waarin we leven.
Nu het coronavirus onze aandacht vraagt, blijkt dat we super goed zijn in samenwerking en dat we in korte tijd voor elkaar klaar kunnen staan. Los van de enkeling die in de winkel nog over mij heen buigt om een pen te pakken, neemt iedereen de maatregelen serieus. Een crisis zoals het coronavirus nu, zal zich zeer waarschijnlijk in de komende jaren vaker voor gaan doen. Dat zou heel goed weer in de vorm van een virus kunnen zijn omdat de mensheid in de afgelopen jaren enorm is gegroeid en we dus op veel plekken met teveel mensen bij elkaar wonen. Hoe naar ook, dit zou zomaar een afweermechanisme van het ecosysteem kunnen zijn waarin we leven.
Wellicht komt het niet in de vorm van een virus, dan wel in de vorm van een natuurramp of voedseltekorten. De compassie die ik nu voel voor de mensen die hun vitaliteit, hun leven en geliefden verliezen is groot. Ik kan daar met mijn woorden niet meer bij en ik kan alleen maar voelen en stilstaan bij wat ik hen wil toewensen.
Overal horen we nu de uitspraak ‘flatten the curve’. Voor mij een roep tot actie die voortkomt uit compassie. Ook een uitspraak die we kunnen doen om de uitputting en vervuiling van de aarde tegen te gaan. Alles wat wij nu als mensheid doen, heeft invloed op hoe hoog die curve zal oplopen in de toekomst. Hoe hoog de belasting is die wij dan niet alleen op de schouders van onze hulpverleners leggen maar ook op de schouders van
onze jongste generatie. Dat laatste is de reden dat ik graag naar de positieve kant van de medaille kijk. De kant waarvoor wij telkens weer opstaan, waarin de mensheid de samenwerking aangaat.