Groet op de gracht leidt tot briljanten huwelijk
huwelijksjubileum n Ze zijn allebei geboren en getogen aan de Leidse Herengracht en behoorden tot dezelfde RK parochie dus wisten van elkaar wie ze waren. Maar contact hadden ze eigenlijk niet. Tot Ton van Schagen 16 jaar was en Truus Vink 15. Op weg naar huis van hun werk – hij was seinhuiswachter bij het spoor, zij zat in de gezinsverzorging - kwamen ze elkaar tegen op de Herengracht. "Ik zag haar al van ver aankomen en het viel me ineens op wat een verdomd leuk meisje ze was. Ik dacht: ik ga gewoon 'Dag Truus' zeggen. Toen ik het zei, keek ze me aan en mijn hartslag schoot naar 180", vertelt mijnheer van Schagen. Zijn echtgenote kan zich het moment ook nog goed herinneren. "Het gaf me zo'n bijzonder gevoel, dat is niet uit te leggen."
Vanaf dat moment probeerden ze elkaar vaker te zien maar ze hielden hun gevoelens geheim. "Niemand wist dat wij een stelletje waren", zegt mijnheer van Schagen, waaraan zijn vrouw meteen toevoegt: "Dachten wij…" Pas een jaar of vier later, toen Ton van Schagen in militaire dienst moest, werd het een erkende verkering en mocht Truus Vink bij het gezin Van Schagen thuis komen.
'Ze keek me aan en mijn hartslag schoot naar 180'
Afgelopen zondag, 8 juli, was het precies 65 jaar geleden dat ze trouwden voor de wet. "Dat moest om kans op woonruimte te krijgen maar dat deden we even tussen het werk door." Het grote huwelijksfeest werd gevierd op de dag dat ze trouwden in de St. Josephkerk in Leiden, op 28 oktober 1954.
Ze kregen inwoning, zoals dat heette, op een zolderverdieping in de De Sitterlaan. Twee jaar lang woonden ze daar, een tijd waar ze nog steeds met afschuw aan terugdenken. Het was er klein en vochtig en de hospita was een vreselijke vrouw die continue pesterijtjes uithaalde zoals de keuken afsluiten en de traproeden los leggen. Hun oudste dochter is er geboren, maar de leefomstandigheden waren zo ongezond dat die tijdelijk bij oma in huis kwam.
Het was een grote opluchting toen ze konden verhuizen naar de Lange Mare waar ze een etage kregen. "Geen paleisje maar veel beter", zegt mijnheer van Schagen. Vervolgens maakten ze de stap naar een heel huis aan de J.W. Frisostraat en daarna naar een grotere woning aan de Verhulstlaan in Leiden zuidwest. "Ons eerste huis met een badkamer!"
Het gezin telde uiteindelijk zeven kinderen, zes dochters en een zoon. Mijnheer van Schagen was na banen in de bouw en de grofsmederij op het ministerie van Defensie terecht gekomen waar hij zich opwerkte tot hoofd personeelszaken, zijn echtgenote had de handen vol aan het grote gezin. Het was een druk maar mooi leven. "We hadden hele lieve en dankbare kinderen. Ik heb genoten van die tijd", kijkt mevrouw van Schagen terug.
Toen de kinderen het huis uit waren, kozen ze voor een appartement aan de Dobbedreef in Leiden. Na een aantal jaar werd het ze daar te druk wat de aanleiding was tot de verhuizing naar de Klaprooskamp in Leiderdorp. "Ik heb Leiden verloochend, maar heb er geen spijt van, we wonen hier nu al zeven jaar heerlijk rustig met een prachtig uitzicht", zegt mijnheer van Schagen.
Mijnheer van Schagen, inmiddels 90 jaar oud, is alweer dertig jaar met pensioen maar verveeld heeft hij zich nooit. Hij heeft altijd gehouden van 'rommelen' in en om huis en is ook een zeer verdienstelijk tekenaar en schilder. De hobby van mevrouw van Schagen (89) is borduren, zij maakt met minuscule steekjes de prachtigste schilderijen.
En dan is er natuurlijk de steeds groter wordende familie. Het echtpaar heeft vijftien kleinkinderen en negen achterkleinkinderen, met de tiende op komst. Alles bij elkaar zorgde dat voor een volle zaal, afgelopen zondag tijdens het grote feest ter gelegenheid van het briljanten huwelijk.
