Een straat waar de mensen elkaar kennen
n Kastanjelaan 65 jaar. Deel 2: Hoe het nu is
gesprekken n In 1952 kreeg Leiderdorp er een uitbreiding bij; er werden huizen gebouwd aan de Kastanjelaan. Een uitkomst voor veel jonge gezinnen in die tijd van woningnood. Nu, 65 jaar later, woont er nog een aantal, inmiddels hoogbejaarde, dames die begin jaren vijftig hier met hun gezinnen kwamen wonen. Buurtbewoonster Brigitte van Elburg sprak met hen over vroeger en over hoe de wereld, en hun straat, veranderd is, en verwerkte dit tot een tweeluik. Vorige week keken de dames Prins (94), Van Steenbergen (92), Verburg (90), Van Straaten (98), Dijkstra (85) en Zwetsloot (91) terug op hun beginjaren in de Kastanjelaan. In dit tweede deel van het tweeluik vertellen ze over hun leven vandaag de dag.
'De Bijenkorf' favoriet
"Ik lees veel, zoals op dit moment een prachtig boek van Stefan Hertmans", vertelt mevrouw Verburg. "En ik kijk naar krimi's met een glaasje schnaps erbij. Soms samen met mijn overbuurvrouw of met een van mijn kinderen. Ik hoop met mijn kleindochter nog eens een cruise te maken.
Ook als ik alleen ben, verveel ik me nooit. Ik ga nog steeds overal op de fiets naar toe, de dag is zo om. Vroeger liep ik naar het station als ik ging winkelen en op bezoek bij mijn schoonfamilie in Den Haag. Dat doe ik nu niet meer, maar De Bijenkorf is nog steeds mijn favoriete winkel."
Nieuwe vriendinnen
"Wij kregen helaas zelf geen kinderen, maar ik heb zes jaar gepast op het dochtertje van de familie Hendriks" aldus mevrouw Dijkstra. "Een schatje was dat. Mevrouw Hendriks ging dan werken in hun lunchroom, daar was ze gek op. Ik heb ook lang gezorgd voor mijn man, die ernstige reuma had en ik heb mevrouw Van Steenbergen bijgestaan met de verzorging van haar echtgenoot. Ik heb veel dames uit de buurt overgehaald om lid te worden van de huisvrouwenclub.
Een hele leuke club. Later leerde ik bridgen en daar kreeg ik weer nieuwe vriendinnen. De mensen zwaaien hier naar elkaar. En als ze je een paar dagen niet zien, komen ze langs."
Franse connecties
"Het gaat goed met me", zegt mevrouw Van Straaten die haar eeuwfeest al ziet naderen. "Behalve dan de trammelant aan mijn oog. Sinds twee jaar kan ik daardoor niet meer fietsen en tennissen. Gelukkig komen mijn vrienden van de tennisclub me halen als er iets te vieren is.
Mijn buurvrouw Maria houdt me een beetje in de gaten. Op een positieve manier, hoor. En de andere buren zijn allemaal aardig als ik ze tegenkom op straat. Een van mijn zoons woont in Leiderdorp; hij komt vaak boodschappen brengen. En ik heb Franse connecties; binnenkort ga ik op bezoek bij mijn zoon en schoondochter in Frankrijk."
Geen regiotaxi
"Mijn buurvrouw vraagt vaak of ze boodschappen voor me mee kan nemen. Dat is reuze aardig van haar. Maar ik ben nogal eigenwijs en doe het liefste alles zelf", bekent mevrouw Van Steenbergen. "Aan de rollator begin ik nog niet, mevrouw Prins is wel overstag. Mijn vriendin die nog autorijdt haalt me iedere week op om boodschappen te doen. De regiotaxi is niet handig, want dan moet ik zelf met mijn tassen sjouwen. Ook in je eentje heb je best veel nodig en ik heb graag wat in voorraad. De dochter van mevrouw Prins neemt boeken voor me mee. Ik lees nu Karin Slaughter; dat zijn inderdaad nogal moordlustige verhalen."
Geen reden om te mopperen
"Ik heb vanaf jonge leeftijd altijd hard gewerkt", zo verklaart mevrouw Zwetsloot het bereiken van haar hoge leeftijd zonder veel fysieke ongemakken. "En ik had het geluk om, na het overlijden van mijn eerste man, opnieuw te trouwen met een hele lieve man. Ik was vroeger dan ook heel charmant. Mijn tweede man was slager, net als zijn zoons nu. Ze komen nog steeds bij me langs. Ik kook nog altijd zelf en heb lieve kinderen, kleinkinderen en buren. Ik mopper nooit, daar zie ik helemaal geen reden voor."
Naar iedereen zwaaien
Mevrouw Prins: "Boodschappen doe ik niet meer, want de bushalte over de brug is te ver weg. En het is natuurlijk heel jammer dat de winkels hier verdwenen zijn. Maar er zijn ergere dingen. Ik vind het fijn dat ik nog kan wandelen en leuk dat er een school is in de straat, zodat ik de kinderen hoor spelen.
Mijn dochter is geweldig. Zij en haar gezin doen veel voor me. Mevrouw Verburg loopt regelmatig even over. Zo draait je leven. De mensen hier zijn gewoon aardig. De kleine dingen zijn de leuke dingen van het leven. Ik zwaai naar iedereen; jong en oud. Ik kan wel een kunstarm opzetten."
Brigitte van Elburg woont sinds acht jaar in Leiderdorp en loopt regelmatig met haar hond door de Kastanjelaan. Ze vroeg zich af wie die uitbundig wuivende dame was. Zo is het gekomen. Ze bedankt mevrouw Prins en de andere dames voor hun gastvrijheid en hun bijdragen.