In 1952 kreeg Leiderdorp er een uitbreiding bij; er werden huizen gebouwd aan de Kastanje-laan. Een uitkomst voor veel jonge gezinnen in die tijd van woningnood. Nu, 65 jaar later,
woont er nog een aantal dames die begin jaren vijftig hier met hun gezinnen kwamen wonen. Buurtbewoonster Brigitte van Elburg sprak met hen over vroeger en over hoe de wereld, en hun
straat, veranderd is, en verwerkte dit tot een tweeluik.
In dit eerste deel kijken de bewoonsters van het eerste uur terug op hun beginjaren in de Kastanjelaan.
Een straat waar de mensen elkaar kennen
n Kastanjelaan 65 jaar. Deel 1: Hoe het begon
herinneringen n Ze zijn samen 550 jaar en wonen bij elkaar opgeteld al bijna 400 jaar in de Kastanjelaan in Leiderdorp. Indrukwekkende getallen waar ze zelf een beetje om moeten giechelen. En waar ze, ter ere van de 65-jarige verjaardag van hun geliefde laan, best wat over willen vertellen. Ondanks alle veranderingen spreken ze nog steeds lovende taal over hun buurt en straat. Waar de mensen elkaar nog kennen en naar elkaar zwaaien.
De dames Prins (94), Van Steenbergen (92), Verburg (90), Van Straaten (98), Dijkstra (85) en Zwetsloot (91) vestigden zich in de jaren 50 met hun echtgenoten aan de Kastanje-laan. Ze keken vanuit hun woonkamer uit over de weilanden, schaatsten op de Berkenkade en deden hun boodschappen in de Hoofdstraat.
Hoekhuis niet populair
"Niemand wilde het hoekhuis hebben", herinnert mevrouw Van Straaten zich. "Waarschijnlijk vanwege de extra gordijnen die je dan nodig had. Plus het onderhoud van de tuin. Toen mijn man me ons huis aanwees, kon ik het bijna niet geloven. Een eigen huis, dat was wel wat hoor. We waren er dolblij mee. Mijn vriendinnen uit Den Haag hadden medelijden met me, want Leiderdorp was destijds een dorp van niks. Maar wij hadden het hier vanaf het begin naar onze zin. Ons leven liep zoals we ons voorgesteld hadden: iedere drie jaar kwam er een kindje."
62 jaar vriendinnen
"We woonden in een woonboot aan de Zijlsingel, die mijn man zelf had gebouwd", vertelt mevrouw Prins. "Toen onze dochter ging lopen moesten we verhuizen. We kregen daarna een zoon die geestelijk en lichamelijk gehandicapt is. Hij fietste op zijn speciale driewieler door de buurt en iedereen kende hem. Met mevrouw Keuning die hiernaast woonde, ben ik 62 jaar vriendinnen geweest. Ze heeft geboorte van mijn achterkleinkind nog meegemaakt. Er woont nu een jong gezin in haar huis. Ontzettend aardige mensen. Het gat in de heg hebben ze niet dicht gemaakt, dat is belangrijk voor me. Ik mis mijn oude vriendin, maar het went."
24 winkels
"Ik ben geboren in Wassenaar en later verhuisden we naar De Haag. Ik heb tot mijn huwelijk bij het ministerie gewerkt", zegt mevrouw Van Steenbergen. "Ik vond het erg dat ik mijn baan moest opzeggen. Mijn collega's zijn hier nog een keer op bezoek geweest en dat was het dan, zo ging dat in die tijd. Het was hier vanaf het begin gezellig, onder andere door de vele uitjes met de club van huisvrouwen. Toen wij hier kwamen waren er 24 winkels. Nu ga ik alleen nog naar de Hoofdstraat voor de bloemen van Wim en voor de kapster."
Leveranciers aan de deur
"Het was wennen voor een Duits meisje (oorspronkelijk Pools) na de oorlog in Nederland", aldus mevrouw Verburg. Als achttienjarig meisje arriveerde ze, samen met haar aanstaande echtgenoot, in Nederland. "Mijn man en ik spraken altijd Nederlands met elkaar, daardoor integreerde ik snel. Sinds de laatste jaren praat ik weer liever Duits. Ons eerste kind is in Den Haag geboren, daarna kwamen we hier. We hadden meteen contact met de buurt omdat de mannen van ons huizenblok allemaal werkzaam waren bij de Hollandsche Constructie Werkplaatsen (HCW). Dat schiep een band. We kwamen bij elkaar thuis en dan kon het weleens heel laat worden. Ik herinner me nog goed de vele leveranciers die aan de deur kwamen, zoals bakker Degenaars. Een schatje. En in de Bruggestraat was het altijd een drukte van belang."
Een buitenkansje
Mevrouw Dijkstra: "Ik woonde met mijn ouders op de Hoogmadeseweg. De oorlog was een zware tijd, maar echte honger hebben we niet gehad. Bij de bevrijding danste ik de Hokie Pokie. We hadden een oogje op het huis aan de overkant, maar toen kwam dit huis opeens vrij. Een buitenkansje. Ik keek zo uit op de weilanden en boerderijen. Tijdens de strenge winters die je toen nog had, schaatsten we op de Berkenkade. Op het gemeentehuis kwam je altijd iedereen tegen, daar was het een gezellige boel."
Koeienneuzen
"Wat een mooie jas heeft u", luidt de begroeting van mevrouw Zwetsloot. "Ik kan het weten hoor, want ik heb lange tijd in een modezaak gewerkt", legt ze uit. Meteen na haar huwelijk betrok ze samen met haar echtgenoot haar huis en ze heeft zich sindsdien "altijd gelukkig gevoeld in deze mooie en gezellige laan". In de begintijd drukten de koeien hun neuzen tegen de achterramen en moest het Burgemeester Brugplein nog gebouwd moest worden. Het gezin bezocht de Meerburgerkerk en de drie kinderen gingen op school aan de Engelendaal. "En voor een borreltje met de buurt gingen we naar Wik."
Volgende week deel 2 van dit tweeluik: Hoe het nu is.