Leiderdorpse nanny bij BNN-programma 'Baby te huur'
Yvonne Cobben uit Leiderdorp is een van de nanny's in het vierde seizoen van het BNN tv-programma 'Baby te huur', dat vanaf volgende week dinsdag wordt uitgezonden. Op deze pagina kijkt zij terug op deze bijzonder ervaring.
'In de augustusmaand van afgelopen zomer ben ik een week te gast geweest in het BNN-programma 'Baby te huur'. In dit programma gaan vier jonge stelletjes de uitdaging aan om te onderzoeken of zij op dit moment geschikt zouden worden bevonden als ouders. In acht afleveringen zijn de vier stelletjes verantwoordelijk voor de (tijdelijke) opvoeding van een kind. Ze krijgen respectievelijk een baby, een kleuter, een pre-tiener én een puber te logeren. Dit gebeurt onder permanente en persoonlijke begeleiding van een echte nanny, waarvan ik er één was.
Ieder zijn eigen kleur
De stellen hadden elk een eigen appartement op Bickerseiland, een idyllisch stadsdeel van Amsterdam, niet ver van het centraal station. Elk appartement was voorzien van een duidelijke steunkleur, terugkomend in alle facetten van het interieur, de handdoeken én de jasjes van de vier nannys. Het huis waar ik kwam had groen als kleur, op de foto hierboven sta ik met 'mijn' jonge stel in m'n groene jasje.
De stellen werden in een weekend voorbereid op enkele aspecten van de zwangerschap en bevalling. De volgende dag arriveerden de nanny's. Na de kennismaking met de stelletjes - leeftijden tussen de 17 en 23 - het overhandigen van een envelop met huishoudgeld voor de komende week en de inspectie van het huis was het zover: de baby's werden gebracht! In ons huis kregen wij een elf maanden oud jongetje 'te leen'. Zijn ouders konden in het complex blijven en via een monitor meekijken wat er met hun kind gebeurde. Overdag werden boodschapjes gedaan, gingen wij met de tram naar de Ten Kate markt en wandelden door de buurt. Om een zo echt mogelijke situatie na te bootsen, werd één van de jonge ouders in spé een dag uit werken gestuurd en moest de achtergeblevene het in haar of zijn eentje zien te rooien.
Hilarische momenten
Ik heb met veel bewondering en plezier geobserveerd hoe 'mijn' stel het ervan afbracht. Momenten gezien van verwarring, irritatie, maar ook héél veel plezier en momenten waarbij de jonge ouders zichzelf overtroffen in spel. Het baby'tje genoot zichtbaar van zoveel aandacht en was alleen maar geprikkeld toen het uitdoen van een rompertje maar niet wilde lukken omdat ze het de verkeerde kant uit probeerden te trekken. Hilarische momenten ook bij de eerste poepluier!
Na twee dagen werd de baby opgehaald en kwam (in ons huis) zijn 3-jarige broertje, ook voor twee nachtjes, logeren. Dat was wel even wennen voor de jonge ouders. Het babybedje werd vervangen door een peuterbed, de commode maakte plaats voor een kast. Dit kind liep al, praatte veel en voetbalde graag. De switch werd gemaakt en het stel ging enthousiast aan de slag met de gestelde uitdagingen. Ik had wederom bewondering voor hun toewijding.
Natuurlijk waren er ook leermomenten en daarbij speelde ik een (bescheiden) rol. Door te anticiperen op gevaarlijke momenten (het verkeer) en door af en toe vragen te stellen waardoor ze zich bewust werden van keuzemomenten. Of door een klein beetje bij te sturen om niet steeds als een boeman op fouten te hoeven wijzen. Zo leerden zij 'hun' kind hoe hij zich in een drukke winkelstraat in Amsterdam moest gedragen: hij luisterde en gedroeg zich voorbeeldig!
'Ik zie om me heen dat sommige mensen te lichtvaardig denken over hoe je kinderen opvoedt.
Uitdagingen
In elk huis waren er andere uitdagingen. Soms verliepen de contacten met een kind moeizaam. Of kwamen relationele issues aan de orde. En dan merk je hoe belangrijk het is dat je als ouders erover nadenkt en met elkaar bespreekt hoe je het werk en de taken verdeelt. Dat liep helaas niet bij elk stel even soepeltjes.
En ziehier voor mij de reden om aan dit sociale experiment te willen meedoen. Ik zie om me heen dat sommige mensen te lichtvaardig denken over hoe je kinderen opvoedt. Dat schijn je er wel even bij te doen. Wat het met jou en je relatie doet is voor velen een eveneens onderschat probleem. Maar ook hoe intens je leven eruit ziet als je voor kinderen hebt gekozen. Dit werd door de deelnemende stellen ervaren en gememoreerd.
Wij nanny's vertrokken nadat de peuters waren opgehaald. In de huizen logeerden achtereenvolgens nog een basisschoolkind, een puber (of 2!) en een bejaarde. Idee achter de laatste is dat stellen vandaag de dag zo laat aan kinderen beginnen dat hun eigen ouders met ziekte en verzorging kampen. Ook hier een nabootsing van wat er op je pad kan komen naast het krijgen van kinderen en hoe dat voelt.
Na twee weken werd dit experiment afgerond met een barbecue waarbij alle deelnemers en de ouders van de kinderen waren uitgenodigd om met elkaar te eten en na te praten. En dat bij donkere luchten en een bizar harde wind. Het leek soms op een film waarin tam-tam-tam spannende dingen stonden te gebeuren!
Geschikt of ongeschikt
Elk stel werd vervolgens bij het podium geroepen om een envelop in ontvangst te nemen waarop de beoordeling 'geschikt' of 'ongeschikt' stond. Dat werd met redenen omkleed waarbij pijnlijke incidenten niet werden geschuwd.
Ook veel gelach en vrolijkheid en zo gingen de vier stellen na ruim twee weken keihard te hebben geoefend voor het ouderschap weer terug naar hun respectievelijke studie' s, werk en ouderlijk huis.
Uitgeput, geëmotioneerd maar ook vol trots zag ik hen voorbijkomen. Een ervaring rijker die ze niet licht zullen vergeten.
En dat geldt ook voor mij. Ik heb genoten van het van zo dichtbij meemaken van dit proces. Het was erg leuk om deel uit te maken van het productieteam van BNN. Wij werden enorm verwend met vriendelijkheid en heerlijke maaltijden. En het was interessant om te zien hoe zo'n productie tot stand komt. Hoe keihard het team van BNN werkte, hoe alles in elkaar greep. De mensen van de productie sliepen in ploegen eveneens in het appartementencomplex, de cameramensen die met ons op pad gingen draaiden minimaal twaalf uur per dag, meestal meer. Het was ook erg leuk om achter de schermen te mogen kijken. Naar de monitoren waarop te zien was wat er zich 24/7 in elk huis afspeelde.
Heel spannend om te gaan zien wat er uiteindelijk in de montage terecht is gekomen. Geen sinecure met zoveel en vaak zulk interessant materiaal.
Wat ik ook erg grappig vond was dat het peutertje in 'ons huis' mijn stille aanwezigheid labelde en mij consequent 'oma' noemde. Een geuzennaam!
