Honderd jaar wijsheid
Column Beppen bij een bakkie“We zitten in het dieptepunt van een overgang naar een nieuwe tijd. We leven in een periode van machtswellust, eigenbelang en polarisatie. De rellen zijn tekenen van stress, het zijn overspannen jongeren die gefrustreerd zijn geraakt door de beknottingen van corona. Die frustraties zoeken een uitweg.”
Dat zegt een vrouw van 100 jaar in de Volkskrant. Ik was gegrepen door deze uitspraak, die zo helder als glas is. Geen wollige, onbegrijpelijke taal van deze of gene politicus, die het ook niet meer weet. Wat een vrouw, die het volgende putte uit het verleden: “Ik denk aan mijn broer, die in 1945 na de Bevrijding een luik bij de buren loswrikte en door het raam gooide omdat ze verkeerd waren geweest in de oorlog. Hij zocht een uitlaatklep voor zijn woede.” Zij was het daar niet mee eens, de eeuwelinge vond en vindt dat het recht zijn werk moet doen. Ook nu moeten relschoppers bestraft moeten worden. “Maar laten we er geen haatcampagne van maken, maar met hen in gesprek gaan.”
Wat een wijsheid. Zij vind dat wij, mensen, vóór alles optimistisch moeten zijn. “Laten we meer naar binnen onszelf kijken en niet de strijd met elkaar aangaan. Laten we ons realiseren dat de wereld niet zo zwart is als ze lijkt, de meeste mensen zijn goed.” Ze haalde haar moeder aan: “Op een dag in de oorlog dronken wij chocolademelk in de tuin en zagen een Duitse soldaat in de tuin van de buren voor zich uit staren. Mijn moeder wenkte hem, ze maakten een praatje en de Duitse soldaat zei dat hij aan zijn vrouw dacht. Ze was alleen achtergebleven, zwanger en met een peuter. De buren spraken toen schande van het gesprek met de ‘vijand’, waarop haar moeder zei: ‘Hij is ook een mens.’ Daar gaat het om: altijd de mens blijven zien in de ander.”
Hier heb ik dagen over nagedacht en ik keek met andere ogen naar mensen. Gevaccineerd of niet-gevaccineerd, praat met elkaar. Bedankt, 100-jarige mevrouw.
