Woningnood

Ik zie de affiches voor de gemeenteraadsverkiezingen van maart vorig jaar nog voor me. De hoofden van de lijsttrekkers knalden ons betrouwbaar tegemoet. Ze beloofden ons tussen nu en 2030 zo’n 2350 woningen. Stem nu maar op ons, op ons kun je bouwen. Wij zijn inmiddels een klein jaar verder en wat vernemen wij van die partijen en hun beloften? Nul komma nul. 

Op zich is dat begrijpelijk. De uitvoering van bouwprojecten vraagt nu eenmaal tijd. Waar gaat er bij voorbeeld gebouwd worden? Waar hebben de Leiderdorpers behoefte aan? Hoeveel woningen in de vrije sector? Hoeveel sociale woningen? Ons dorp-aan-de-Rijn vergrijst in tempo. Hoe gaat de grijze golf bediend worden? Hoe luiden de antwoorden op deze vragen? Niente. Het is verdraaide stil. 

Wie door Leiderdorp wandelt of fietst op zoek naar grond waar gebouwd kan worden, komt van de koude kermis thuis. Ja, er zijn enkele plekjes waar wat gebouwd kan worden. Inbreiprojectjes heet dat in de bouwwereld. Lang niet voldoende voor die 2350 woningen. orden de kiezers dan weer voor de mal gehouden? Zo ver wil ik nog niet gaan. Tussen nu en de deadline van 2030 kan er veel gebeuren. Laat ik het daarop houden. Maar stel, stel zeg ik, dat politieke partijen hun beloften van vorig jaar niet waarmaken, wie kunnen wij er dan op aanspreken? In ieder geval niet de politici die ons warm hebben gemaakt nu op hen te stemmen, die hebben dan elders een goed heenkomen gevonden.

Ik houd de woningmarkt een beetje bij en raad aan: denk eens out of the box. Dames en heren van de gemeentepolitiek heeft u wel eens onderzocht of flexwoningen de oplossing kunnen zijn? Ze zijn duurzaam, geschikt voor permanente bewoning en verplaatsbaar. In de strijd tegen de woningnood worden daar de komende jaren 10.000-den van gebouwd.